Na de eerder veroverde beker wist Souburg op vrijdagavond 16 mei op bijna onwerkelijke wijze ook de competitie binnen te slepen. De dubbel is een feit! Niet dat we tegen Terneuzen sprankelend schaak lieten zien — integendeel. Maar terwijl wij ons best deden om geen misstap te maken, gebeurde het wonder van de avond in Axel.
De uitgangspositie was zenuwslopend. Goes stond een half bordpunt voor, maar bij een gelijk puntentotaal zou ons onderlinge resultaat doorslaggevend zijn. Onze missie: zelf met 4-0 winnen en dan maar duimen dat Goes niet verder kwam dan 3,5-0,5 tegen Landau.
Halverwege de avond zag het er allesbehalve rooskleurig uit. Ikzelf stond waarschijnlijk gewonnen, René leek op weg naar een gunstig eindspel, Jos stond een pion voor, en Hans… tja, die had een verloren paardeneindspel op het bord. De kans op een 4-0 leek ineens ver weg. Gingen we het kampioenschap echt zo laten glippen?
Ik was als eerste klaar. In de opening werd ik flink verrast: 1.d4 e6 2.c4 b6 — iets Dame-Indisch-achtigs? Geen idee. Wat ik wél wist, was dat mijn theorie op dit gebied flink tekortschiet. Gelukkig koos mijn tegenstander op enkele cruciale momenten het verkeerde plan. Ik won een pion en kon die behouden. Mijn vrij b-pion marcheerde uiteindelijk dapper naar de overkant. 1-0.
René werkte ondertussen rustig maar vastberaden zijn ongelijk lopereindspel naar winst af. Een knappe prestatie, zeker met alle achtergrondgeluiden die de concentratie niet bepaald bevorderden. 2-0.
Hans, die in een lastig eindspel was beland, kon helaas geen wonder verrichten. Hij moest zijn meerdere erkennen, al had hij wél de eer om te schaken tegen een tegenstander die is aangesloten bij de Keniaanse schaakbond — een bijzonder internationaal tintje. 2-1.
Toen begon het langzaam te gonzen. Vanuit Axel druppelden de eerste berichten binnen. Goes leidde weliswaar met 1,5-0,5, maar Landau hield dapper stand. Zou er dan tóch nog iets mogelijk zijn?
Jos stond een pion voor en speelde het eindspel koeltjes uit. Geen fratsen, geen drama, gewoon professioneel afmaken. 3-1.
Normaal gesproken zou dat niet genoeg zijn. Maar deze avond liep alles anders. Landau wist Goes te beperken tot een minimale 2,5-1,5 overwinning. Dat betekende: gelijke matchpunten, maar wij het betere onderlinge resultaat. En dus…
*KAMPIOEN!*
In de auto naar Zuid-Beveland kwam Jos plots met een suggestie voor de titel van dit verslag. En die kon ik natuurlijk niet laten liggen.